Як не любіць цябе, Айчына,
калі ты ў золаце палёў,
Калі духмяным караваем вітаеш з
кожным новым днём.
Калі заззяе сонца ў высях,
што мой пяшчотна лашчыць твар,
Няма нічога лепш на свеце,
чым жыць у згодзе без ахвяр!
Нягледзячы на тое, што фотаздымак адпраўляе нас у мінулае, ён дыхае сённяшнім днём. Любоў, Мікалай і Сафія… Нацыянальныя касцюмы і каларытны пейзаж… Нібы погляд у мінулае, які ў той жа час адлюстроўвае рэчаіснасць. А ўсё таму, што ў вачах і ўсмешках нашых персанажаў стаілася глыбокае, але моцнае пачуццё — любоў да Радзімы. Глядзіш на іх і радуешся — вось наша будучыня. Менавіта ў такіх, як яны, адданых дзяцей сваёй зямлі, крыецца ўпэўненасць Беларусі ў заўтрашнім дні. І ўсё роўна, дзе яны жывуць: у Лунінцы або Ганцавічах, Драгічыне ці ў Нароўлі, Мядзелі або ў Лоеве.
На думку Любові і Мікалая Мяшэчак, Беларусь — унікальная краіна, якая аб’яднала ў сабе прыгажосць прыроды і паважаючых сваю гісторыю людзей. Быць удзячнымі зямлі, якая выхавала і выгадавала, яны ўвабралі з малаком маці. Свае перакананні клапатлівыя бацькі перадаюць і васьмігадовай дачцы Сафіі. Найлепшая педагогіка ад лаяўчан — гэта ўласны прыклад для нашчадкаў. “Зробім усё, каб закласці ў сэрцы дачкі пачуццё патрыятызму і любові да роднай старонкі, краіны, павагу да нашых спрадвечных каштоўнасцяў і ўдзячнасць за тое, што нам дае дзяржава. Мір і бяспека, праца і кроў, магчымасць рэалізаваць уласны патэнцыял… Хіба яшчэ чаго-та не хапае ў гэтым спіску?” — разважаюць супругі.
Для ўраджэнкі Жыткавіцкага раёна наш край стаў другім домам у 2010 годзе. Менавіта тады выпускніца Мазырскага педуніверсітэта прыехала па размеркаванні ў Лоеў. Папрацаваўшы некаторы час, таленавіты педагог сустрэла сваю другую палову і, так бы мовіць, пусціла карані. Неўзабаве ў маладой сям’е нарадзілася Сафія. Для яе яны жывуць і працуюць, разумеючы, што заўтрашні дабрабыт залежыць толькі ад іх саміх, і, каб чагосьці дасягчы, неабходна прыкласці намаганні, а не чакаць гэтага ад іншых.
Любоў і Мікалай не з тых, хто строіць далёка ідучыя планы, марыць аб заморскіх красотах і “дэмакратычных” прывілеях, а, наадварот, яны знаходзяць шчасце ў простых рэчах: вось сонечны закат разліўся барвяным святлом, а вунь у полі зіхацее колас наліўны… Куды ні кінь погляд, усё роднае, сэрцу дарагое. І так хораша становіцца на душы! Гэта наша зямля беларуская, тут жылі нашы продкі, тут жывем мы, тут будуць жыць нашы нашчадкі… Любімую не страцім!
